Wielebni Księża,
Drodzy Bracia i Siostry,

Zbliżają się uroczystości 100-lecia Cudu nad Wisłą – Bitwy Warszawskiej 1920 Roku.

Mamy nadzieję, że dane nam będzie godnie upamiętnić to wielkie historyczne wydarzenie, którego dalekosiężnymi skutkami i błogosławionymi owocami możemy cieszyć się po dzień dzisiejszy. Nie bez przyczyny Bitwę Warszawską uznano za jedną z przełomowych w dziejach świata. Jakie byłyby losy Europy i Ojczyzny, gdyby Armia Czerwona nie została zawrócona – trudno dziś wyrokować, ale z pewnością byłaby to historia inna niż ta, która ukształtowała naszą tożsamość.

Choć ze względu na wciąż zmieniającą się sytuację sanitarno-epidemiologiczną nie wiemy, jaki będzie ostateczny przebieg odbywających się na naszym terenie oficjalnych państwowych i diecezjalnych uroczystości, nie zaniedbujemy przygotowania duchowego. Ono zrodzi najpiękniejsze i najtrwalsze owoce.

Wobec zbliżającej się nawały wojsk sowieckich Biskupi polscy w liście pasterskim z 7 lipca 1920 roku wzywali: „Módlmy się̨ więc, trwajmy na modlitwie i wymódlmy ojczyźnie naszej triumf i zwycięstwo”.

W dniu 31 lipca 1920 roku, metropolita warszawski, kardynał Aleksander Kakowski wzywał: „W chwili tak poważnej, jaką obecnie przeżywa naród polski, dla pokrzepienia ducha i wzmocnienia serc wiernych, na ubłaganie pomocy z Nieba, której Bóg nigdy nie skąpił proszącym o nią̨, ufny w przyczynę̨ bł. Andrzeja Boboli, patrona Polski, i bł. Władysława z Gielniowa, patrona Warszawy, zarządzam nabożeństwa błagalne za wstawiennictwem tych błogosławionych naszych ziomków”.

W swojej homilii przed katedrą warszawsko-praską, Św. Jan Paweł II mówił: „To zwycięstwo było poprzedzone żarliwą modlitwą narodową. Episkopat Polski zebrany na Jasnej Górze poświęcił cały naród Najświętszemu Sercu Jezusa i oddał pod opiekę Maryi Królowej Polski. Myśl nasza kieruje się dzisiaj ku tym wszystkim, którzy pod Radzyminem i w wielu innych miejscach tej historycznej bitwy oddali swoje życie, broniąc Ojczyzny i jej zagrożonej wolności. Myślimy
o żołnierzach, oficerach, myślimy o Wodzu, o wszystkich, którym zawdzięczamy to zwycięstwo po ludzku. Wspominamy, między innymi bohaterskiego kapłana Ignacego Skorupkę, który zginął niedaleko stąd, pod Ossowem. Dusze wszystkich poległych polecamy Miłosierdziu Bożemu.
O wielkim „Cudzie nad Wisłą” przez całe dziesiątki lat trwała zmowa milczenia – jak już powiedział ksiądz biskup. Na nową diecezję warszawsko – praską Opatrzność Boża niejako nakłada dzisiaj obowiązek podtrzymywania pamięci tego wielkiego wydarzenia w dziejach naszego Narodu i całej Europy, jakie miało miejsce po wschodniej stronie Warszawy”.

Wypełniając testament Św. Jana Pawła II dla naszej diecezji, pielęgnując historyczne dziedzictwo i podejmując duchową troskę o naszą Ojczyznę zapraszamy do włączenia się
w dzieło modlitwy Nowenny Pompejańskiej. Przez 54 dni będziemy modlili się o Boże błogosławieństwo dla naszej Ojczyzny i wypraszali potrzebne łaski dla rozwoju dzieł Bożych przez wstawiennictwo Matko Bożej. Rozpoczniemy 23 czerwca i włączymy się we wspólne dzieło modlitwy, jakie zakończy się 15 sierpnia. Zapraszamy osoby indywidualne, rodziny, grupy formacyjne i wspólnoty parafialne.

Zgodnie z zasadami, jakimi kieruje się Nowenna Pompejańska, dni od 23 czerwca do 19 lipca będą poświęcone błagalnej części nowenny, zaś dni od 20 lipca do 15 sierpnia – części dziękczynnej.

Kładę nam wszystkim na sercu to modlitewne dzieło, zapraszam do jego podjęcia i na jego realizację z serca błogosławię.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Korzystając z informacji na stronie parafii Matki Bożej Pompejańskiej w Warszawie,przypominamy:

Nowenna Pompejańska obejmuje:
3 nowenny błagalne (3 x 9 dni = 27 dni)
3 nowenny dziękczynne (3 x 9 dni = 27 dni).

Całość trwa więc 54 dni. Codziennie odmawiamy cały różaniec, tzn. trzy jego części – radosną, bolesną i chwalebną. Tajemnice Światła dodane zostały jako czwarta część różańca przez św. Jana Pawła II i nie są obowiązkowe przy odmawianiu Nowenny Pompejańskiej.

Przez wszystkie dni Nowenny Pompejańskiej modlimy się w jednej, codziennie tej samej, jasno sprecyzowanej intencji. Różaniec powinien być odmawiany w pełnym skupieniu. Czas tej modlitwy poświęcamy wyłącznie Matce Bożej Pompejańskiej.

Przez pierwsze 27 dni odmawiamy błagalną część nowenny pompejańskiej, przez kolejne 27 dni – część dziękczynną.

Modlitwa powinna przebiegać w następujący sposób:

1. Czynimy znak krzyża
2. Przed rozpoczęciem każdej z trzech części różańca przedstawiamy intencję, jaką zanosimy do Matki Bożej Pompejańskiej, a następnie wypowiadamy słowa: Ten Różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca Świętego.
3. Rozpoczynamy modlitwę różańcową od modlitw początkowych różańca: Wierzę w Boga, Ojcze nasz, 3 x Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu – modlitwy te odmawiamy tylko przed pierwszą częścią różańca.
4. Odmawiamy kolejne 3 części różańca (radosną, błagalną, chwalebną) – 15 dziesiątek – nie musimy mówić wszystkich bez przerwy.
5. Po ukończeniu trzech części różańca mówimy modlitwę do Matki Bożej Pompejańskiej, odpowiednio błagalną (przez pierwsze 27 dni) lub dziękczynną (przez kolejne 27 dni).
6. Po odmówieniu trzech części różańca wraz z odpowiednią modlitwą odmawiamy Pod Twoją Obronę oraz trzy razy z ufnością wypowiadamy błagalne słowa: Królowo Różańca Świętego, módl się za nami!
7. Całą modlitwę kończymy znakiem krzyża.

Modlitwa błagalna:

Pomnij, o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój Różaniec i przez upodobanie, jakie okazujesz dla Twej świątyni w Pompejach, wysłuchaj mnie dobrotliwie. Amen.

Modlitwa dziękczynna:

Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie. Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się do Ciebie. Amen.

KOMUNIKAT

Warszawa, 3 czerwca 2020 roku

Wielebni Księża Proboszczowie
Parafii i Ośrodków duszpasterskich DW-P,

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację epidemiologiczną, zalecam, aby Księża Proboszczowie zorganizowali procesję Bożego Ciała do czterech ołtarzy na terenie przykościelnym. Nie powinny one odbywać się między parafiami.

Przygotowanie uroczystości i przebieg liturgii wymagają zachowania wszystkich zaleceń sanitarnych (dystans społeczny oraz zasłanianie twarzy).

Usilnie zachęcam, aby w tym dniu umożliwić wiernym adorację Najświętszego Sakramentu
w formie prywatnej.

Na godne i radosne przeżycie Uroczystości Bożego Ciała z serca błogosławię.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Warszawa, 29 maja 2020 roku

W związku z nadal panującą epidemią koronawirusa, uwzględniając nowe możliwości uczestniczenia w liturgii i mając na uwadze potrzebę ochrony życia i zdrowia ludzkiego, przedłużam dyspensę od obowiązku uczestnictwa w niedzielnej i świątecznej Mszy Świętej, udzieloną 12 marca 2020 roku, do odwołania:

• osobom chorym lub mającym objawy infekcji
• wszystkim wiernym, którzy czują obawę przed zarażeniem.

Wiernych, którzy skorzystają z dyspensy zachęcam do łączności duchowej ze wspólnotą poprzez transmisje w środkach społecznego przekazu.

Po wprowadzeniu czwartego etapu znoszenia obostrzeń w kościołach i innych miejscach kultu od soboty 30 maja przestaje obowiązywać limit osób.

Nadal obowiązkowe jest:

• zasłanianie ust i nosa przez wiernych w kościołach
• zachowanie dystansu społecznego (odległość 2 metrów z wyjątkiem rodzin i osób wspólnie mieszkających ze sobą)
• zachowanie wszelkich norm służących bezpiecznemu i godnemu udzielaniu Komunii Świętej oraz właściwej troski o naczynia wykorzystywane w liturgii (obowiązek dezynfekowania rąk przez udzielających Ciało Pańskie przed i po zakończeniu obrzędu)

Nowe przepisy umożliwiają nam również powrót do przynajmniej częściowej pracy z grupami modlitewnymi i zespołami parafialnymi, przy zachowaniu obowiązujących norm sanitarnych.

Szczegółowe informacje dotyczące organizacji Bożego Ciała będą opublikowane w przyszłym tygodniu.

Błogosławię wszystkim Diecezjanom i polecam w modlitwie.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Watykan, 4 maja 2020 r.

Na stulecie urodzin
Świętego Papieża Jana Pawła II
18 maja 2020 r.

18 maja upłynie 100 lat od urodzin papieża Jana Pawła II w małym polskim mieście Wadowice. Polska, którą trzy sąsiednie mocarstwa – Prusy, Rosja i Austria – podzieliły między siebie i okupowały przez ponad sto lat, po pierwszej wojnie światowej odzyskała niepodległość. Było to wydarzenie budzące wielkie nadzieje, ale domagające się także wielkich wysiłków, ponieważ organizujące się na nowo państwo ciągle odczuwało nacisk obydwu mocarstw – Niemiec i Rosji. W tej sytuacji opresji, ale przede wszystkim nadziei, wzrastał młody Karol Wojtyła, który niestety bardzo wcześnie stracił swą matkę, brata, a na koniec także ojca, któremu zawdzięczał swoją głęboką i gorącą pobożność. Młodego Karola pociągały szczególnie literatura i teatr, dlatego po uzyskaniu matury zaczął najpierw studiować te dwa przedmioty.

„Aby uchronić się przed wywózką na przymusowe roboty do Niemiec, jesienią roku 1940 zaczął pracę jako robotnik fizyczny w kamieniołomie, związanym z fabryką chemiczną Solvay” (por. Jan Paweł II, Dar i tajemnica, s. 12). „Jesienią roku 1942 podjął ostateczną decyzję wstąpienia do krakowskiego Seminarium Duchownego, które arcybiskup Krakowa Sapieha potajemnie zorganizował w swej rezydencji. Już jako fabryczny pracownik rozpoczął z pomocą starych książek studiowanie teologii, tak że 1 listopada 1946 mógł otrzymać święcenia kapłańskie” (por. tamże, s. 15). Teologii uczył się jednak nie tylko z książek, ale także poprzez doświadczenie konkretnej ciężkiej sytuacji, w której znajdował się on sam i jego kraj. Jest to poniekąd charakterystyczne dla całego jego życia i działalności. Studiuje książki, ale zawarte w nich pytania stają się treścią, którą przeżywa i której dogłębnie doświadcza. Tak też dla niego jako młodego biskupa – od 1958 roku biskupa pomocniczego, a od 1964 roku arcybiskupa Krakowa – Sobór Watykański II stanowi szkołę całego jego życia i pracy. Pojawiające się doniosłe pytania, przede wszystkim wiążące się z tak zwanym Schematem XIII – późniejszą Konstytucją Gaudium et spes – były jego osobistymi pytaniami. Wypracowane na soborze odpowiedzi wskazały mu drogę jego pracy jako biskupa, a później jako papieża.

Gdy kardynał Wojtyła 16 października 1978 roku został obrany Następcą Świętego Piotra, Kościół znajdował się w sytuacji dramatycznej. Obrady soborowe przedstawiano na forum publicznym jako spieranie się o samą wiarę, która w ten sposób wydawała się pozbawiona swego charakteru nieomylnej i nienaruszalnej pewności. Tak na przykład pewien bawarski proboszcz sytuację tę scharakteryzował w następujących słowach: „Na koniec wpadliśmy w błędną wiarę”. To poczucie, że nic już nie jest pewne, że wszystko można kwestionować, podsycał jeszcze sposób przeprowadzania reformy liturgii. Na koniec wydawało się, że także w liturgii można wszystko tworzyć samemu. Paweł VI energicznie i zdecydowanie doprowadził do końca sobór, jednak po jego zakończeniu stawał przed coraz trudniejszymi problemami, które na koniec postawiły pod znakiem zapytania sam Kościół. Socjologowie porównywali w tamtym czasie sytuację Kościoła z sytuacją Związku Sowieckiego pod rządami Gorbaczowa, w którym w procesie poszukiwania niezbędnych reform rozpadł się na koniec cały potężny wizerunek państwa sowieckiego.

Tak więc na nowego papieża czekało w istocie zadanie po ludzku niemal niewykonalne. Już na pierwszy rzut oka okazało się jednak, że Jan Paweł II budził nowe zachwycenie się Chrystusem i Jego Kościołem. Najpierw jego słowa na rozpoczęcie pontyfikatu, zawołanie: „Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!” Ten ton charakteryzował zresztą cały jego pontyfikat i uczynił go wyzwalającym odnowicielem Kościoła. Stało się tak dlatego, że nowy papież pochodził z kraju, w którym recepcja soboru była pozytywna. Decydujące było nie powątpiewanie we wszystko, lecz radosna odnowa wszystkiego.

W 104 wielkich podróżach duszpasterskich papież przemierzył cały świat i wszędzie głosił Ewangelię jako radosną nowinę, wyjaśniając w ten sposób także swój obowiązek opowiadania się za dobrem, za Chrystusem.

W 14 encyklikach na nowy sposób ukazywał wiarę Kościoła i jego ludzkie nauczanie. Nieuniknione więc było to, że wywołał sprzeciw w Kościołach Zachodu, które były przepełnione wątpliwościami.

Dzisiaj istotne wydaje mi się wskazywanie na właściwe centrum, z perspektywy którego należy odczytywać przesłanie zawarte w jego różnych tekstach. Centrum to sugestywnie odsłoniła nam wszystkim godzina jego śmierci. Papież Jan Paweł II zmarł w pierwszych godzinach ustanowionego przez niego święta Miłosierdzia Bożego. Pozwólcie mi najpierw dołączyć tutaj małą osobistą uwagę, która ukazuje nam coś ważnego dla zrozumienia istoty i postępowania tego papieża. Jan Paweł II był od początku pod dużym wrażeniem orędzia krakowskiej zakonnicy Faustyny Kowalskiej, która przedstawiała miłosierdzie Boże jako istotne centrum całej chrześcijańskiej wiary i pragnęła ustanowienia jego święta. Po konsultacjach papież przewidział na nie Białą Niedzielę. W sprawie stosowności tej daty, przed podjęciem ostatecznej decyzji, poprosił jednak o opinię Kongregację Nauki Wiary. Daliśmy odpowiedź negatywną, ponieważ uważaliśmy, że takiej wielkiej, starej i pełnej treści daty jak Biała Niedziela nie należy obciążać nowymi ideami. Dla Ojca Świętego przyjęcie naszego „nie” z pewnością nie było łatwe. On jednak zrobił to z całą pokorą i przyjął również nasze drugie „nie”. Na koniec sformułował propozycję, która Białej Niedzieli pozostawia jej historyczne znaczenie, ale w jej pierwotną treść wprowadza miłosierdzie Boże. Często zdarzały się takie przypadki, w których wywierała na mnie wrażenie pokora wielkiego papieża, rezygnującego ze swych ulubionych idei, gdy nie było na nie zgody urzędowych organów, o którą zgodnie z klasycznym porządkiem należało je prosić.

Gdy Jan Paweł II wydał ostatnie tchnienie na tym świecie, było akurat po pierwszych nieszporach święta Miłosierdzia Bożego. Rozjaśniło to godzinę jego śmierci: światło miłosierdzia Bożego rozbłysło nad jego konaniem jako krzepiące orędzie. W swojej ostatniej książce Pamięć i tożsamość, która ukazała się prawie w przeddzień jego śmierci, papież raz jeszcze po krótce przedstawił orędzie Bożego miłosierdzia. Wskazuje w niej, że siostra Faustyna zmarła jeszcze przed okropieństwem drugiej wojny światowej, ale przekazała już odpowiedź Pana na te potworności. „Zło nie odnosi ostatecznego zwycięstwa! Tajemnica paschalna potwierdza, że ostatecznie zwycięskie jest dobro; że życie odnosi zwycięstwo nad śmiercią; że nad nienawiścią tryumfuje miłość” (s. 62).

Papieżowi przez całe życie chodziło o to, aby obiektywne centrum wiary chrześcijańskiej – naukę o zbawieniu – subiektywnie przyjąć za swoje i uzdalniać innych do jego przyjęcia. Dzięki zmartwychwstałemu Chrystusowi miłosierdzie Boże jest przeznaczone dla każdego. Mimo iż to centrum chrześcijańskiej egzystencji jest nam darowane tylko w wierze, ma ono jednocześnie znaczenie filozoficzne, bo skoro miłosierdzie Boże nie jest faktem, to musimy radzić sobie z takim światem, w którym ostateczna przeciwwaga dobra wobec zła nie jest rozpoznawalna. Ostatecznie poza tym obiektywnym historycznym znaczeniem każdy musi wiedzieć, że miłosierdzie Boże okaże się na koniec silniejsze od naszej słabości. W tym miejscu należy odnajdywać wewnętrzną jedność orędzia Jana Pawła II i zasadnicze intencje papieża Franciszka: wbrew spotykanej niekiedy opinii Jan Paweł II nie jest moralnym rygorystą. Ukazując istotne znaczenie Bożego miłosierdzia, daje on nam możność przyjęcia stawianych ludziom moralnych wymogów, mimo iż człowiek nigdy nie zdoła im w pełni sprostać. Nasze moralne wysiłki podejmujemy w świetle Bożego miłosierdzia, które dla naszej słabości okazuje się uzdrawiającą mocą.

Gdy papież Jan Paweł II umierał, Plac św. Piotra był pełen ludzi, przede wszystkim młodych, którzy chcieli po raz ostatni spotkać się ze swym papieżem. Nigdy nie zapomnę chwili, w której arcybiskup Sandri podał wiadomość o odejściu papieża. Nie zapomnę przede wszystkim chwili, w której wielki dzwon św. Piotra ogłosił tę wiadomość. W dniu pogrzebu Ojca Świętego można było zobaczyć mnóstwo plakatów z napisem „Santo subito”. Było to wołanie, które płynęło ze spotkania z Janem Pawłem II ze wszystkich stron. I nie tylko na Placu św. Piotra, ale w różnych kręgach intelektualistów dyskutowano nad nadaniem Janowi Pawłowi II tytułu „Wielki”.

Słowo „święty” wskazuje na sferę Bożą, a słowo „wielki” na wymiar ludzki. Zgodnie z zasadami Kościoła świętość ocenia się na podstawie dwóch kryteriów: heroiczności cnót i cudu. Obydwa te kryteria są ściśle ze sobą związane. Bowiem pojęcie „cnoty heroicznej” oznacza nie jakiś sukces olimpijski, ale fakt, że w danym człowieku i przez niego widoczne jest to, co nie ma źródła w nim samym, lecz jest tym, co działanie Boga ukazuje w nim i przez niego. Chodzi tu nie o moralne współzawodnictwo, lecz o rezygnację z własnej wielkości. Chodzi o to, że człowiek pozwala Bogu działać w sobie i w ten sposób uwidaczniać przez siebie działanie i moc Boga.

To samo odnosi się do kryterium cudu. Również tutaj nie chodzi o to, że dzieje się coś sensacyjnego, lecz o to, że uzdrawiająca dobroć Boga staje się widoczna w sposób przekraczający ludzkie możliwości. Święty jest człowiekiem otwartym, którego przenika Bóg. Święty to ktoś otwarty na Boga, to człowiek przeniknięty Bogiem. Świętym jest ten, kto nie koncentruje uwagi na sobie, ale sprawia, że widzimy i rozpoznajemy Boga. Celem procesów beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego jest właśnie zbadanie tego zgodnie z normami prawa. W odniesieniu do Jana Pawła II obydwa te procesy zostały przeprowadzone ściśle według obowiązujących reguł. Stoi on więc teraz przed nami jako ojciec ukazujący nam miłosierdzie i dobroć Boga.

Trudniejsze jest poprawne zdefiniowanie pojęcia „wielki”. W ciągu prawie dwutysiącletniej historii papiestwa tytuł „Wielki” przyjął się tylko w odniesieniu do dwóch papieży: do Leona I (440 – 461) i do Grzegorza I (590 – 604). Słowo „wielki” ma u obydwu wydźwięk polityczny, ale w tym sensie, że dzięki sukcesom politycznym ukazuje się coś z tajemnicy samego Boga. Leon Wielki w rozmowie z wodzem Hunów Attylą przekonał go do oszczędzenia Rzymu, miasta apostołów Piotra i Pawła. Bez broni, bez władzy wojskowej czy politycznej, mocą swego przekonania do wiary zdołał straszliwego tyrana namówić do oszczędzenia Rzymu. W walce ducha z władzą, duch okazał się silniejszy. Grzegorz I nie odniósł żadnego podobnie spektakularnego sukcesu, ale mimo to potrafił kilka razy ocalić Rzym przed Longobardami – również on, przeciwstawiając władzy ducha, odnosił zwycięstwo ducha.

Gdy zestawiamy historię tych dwóch papieży z historią Jana Pawła II, podobieństwo jest niezaprzeczalne. Także Jan Paweł II nie dysponował żadną siłą militarną ani władzą polityczną. W lutym 1945 roku, przy naradzaniu się nad przyszłym kształtem Europy i Niemiec, ktoś zwrócił uwagę, że trzeba też uwzględnić opinię papieża. Stalin zapytał wtedy: „Ile dywizji ma papież?” Oczywiście nie miał żadnej. Ale moc wiary okazała się siłą, która na koniec w roku 1989 wytrąciła z równowagi sowiecki system siły i umożliwiła nowy początek. Nie ulega wątpliwości, że wiara papieża stanowiła istotny element w przełamaniu sił. I z pewnością także tutaj widoczna jest owa wielkość, która ujawniła się w przypadku Leona I i Grzegorza I.

Pytanie, czy w tym przypadku przydomek „wielki” przyjmie się czy nie, pozostawmy otwarte. Prawdą jest, że w Janie Pawle II uwidoczniły się nam wszystkim moc i dobroć Boga. W czasie, kiedy Kościół na nowo cierpi z powodu naporu zła, jest on dla nas oznaką nadziei i otuchy.

Drogi Święty Janie Pawle II, módl się za nami!

Benedykt XVI

Warszawa, 13 maja 2020 r.

Mając na uwadze obecną sytuację epidemiologiczną w Polsce i na świecie podjęliśmy decyzję o przeniesieniu II oraz III Sesji Plenarnej Synodu Młodych Diecezji Warszawsko-Praskiej na późniejsze terminy. W związku z tym zmianie ulega także data zakończenia Synodu.

Na dzień dzisiejszy zamknięcie Synodu Młodych Diecezji Warszawsko-Praskiej planowane jest w dniu 18 września 2021 roku, w liturgiczne wspomnienie św Stanisława Kostki.

Prace Synodalne w czasie obostrzeń dotyczących możliwości spotkań będą prowadzone w formie on-line.

Sekretariat Synodu poinformuje również o zmianach dotyczących Sesji Synodalnych i związanych z nim zadaniach, gdy tylko pozwolą na to przepisy państwowe.

+ Marek Solarczyk
Biskup Pomocniczy
Wikariusz Generalny

14 maja 2020 roku ogólnoświatowym i międzyreligijnym dniem postu
w intencji powstrzymania epidemii koronawirusa.

Z inicjatywy Ojca Świętego Franciszka Papieska Rada ds. Dialogu Międzyreligijnego skierowała do Przewodniczących Episkopatów całego świata prośbę, aby czwartek, 14 maja br. uczynić dniem modlitwy, postu i dzieł miłosierdzia w intencji powstrzymania epidemii koronawirusa.

Do modlitwy w podanej intencji włączą się również – zgodnie z własną wiarą i tradycją – przedstawiciele różnych religii, aby w ten sposób zjednoczyć całą ludzkość we wspólnym błaganiu o ustanie pandemii i przezwyciężenie jej konsekwencji.

Jego Ekscelencja Ksiądz Arcybiskup Stanisław Gądecki, Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, rekomendował podjęcie tej inicjatywy wszystkim Pasterzom Kościołów lokalnych w Polsce.

Biskupi Warszawsko-Prascy, Biskup Romuald Kamiński i Biskup Marek Solarczyk, w odpowiedzi na tę inicjatywę i prośbę Ojca Świętego zapraszają wszystkich wiernych Diecezji Warszawsko-Praskiej do podjęcia tej intencji – w miarę możliwości, w wymiarze osobistym i wspólnotowym, zgodnie z rozeznaniem dokonanym w sumieniu.

Z kapłańskim pozdrowieniem

Ks. Dariusz Szczepaniuk
Kanclerz Kurii

Czcigodni Duszpasterze,

w związku z licznymi pytaniami osób świeckich, kierowanymi do Kurii, dotyczącymi Pierwszych Komunii Świętych oraz Rocznic informujemy, że władze diecezjalne nie będą ingerować w ustalanie terminów tych uroczystości. Decyzje w sprawie przełożenia i ustalenia nowych terminów po ustaniu epidemii podejmują Księża Proboszczowie w porozumieniu z katechetami i rodzicami dzieci. Uroczystości tych nie należy organizować do czasu powrotu dzieci do szkół.

Z kapłańskim pozdrowieniem

ks. dr Dariusz Szczepaniuk
kanclerz Kurii