Weź udział w Synodzie o synodalności – wypełnij ankietę

Do końca lutego 2022 roku

Wypełnioną czytelnie ankietę (ręcznie bądź elektronicznie) można przekazać do Sekretariatu Synodu na trzy sposoby:

1. Oddać Zespołowi Synodalnemu ze swojej parafii/wspólnoty zakonnej (Zespół zobowiązany jest przekazać ankiety Proboszczowi lub Dziekanowi, a ten Sekretariatowi Synodu).

2. Wysłać na adres sekretariatu Synodu: Parafia św. o. Pio, ul. Fieldorfa 1, 03-984 Warszawa, z dopiskiem „Synod”.

3. Wersję elektroniczną (najlepiej w wersji PDF) wysłać na adres: synod@diecezja.waw.pl

Wypełnianie ankiet i prace w Zespołach Synodalnych trwają do 28.02.2022 roku. Do tej nieprzekraczalnej daty należy złożyć wszystkie ankiety synodalne.

Szczegółowe informacje i pełna instrukcja znajdują się w vademecum.

W niedzielę 10 października 2021 roku Ojciec Święty Franciszek zainaugurował XVI Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów na temat: „Ku Kościołowi Synodalnemu: komunia, uczestnictwo, misja”. Synod o synodalności potrwa do października 2023 r. Papież pragnie, aby nie był on jednorazowym wydarzeniem, ale procesem i aby w doświadczeniu synodalnym uczestniczyli nie tylko biskupi, ale wszyscy wierni Kościoła katolickiego, ponieważ wszyscy przez chrzest i bierzmowanie otrzymali Ducha Świętego, a w Eucharystii karmią się jednym Ciałem Żyjącego Pana. Synod zatem to podążanie razem wiernych, pasterzy oraz Biskupa Rzymu i wsłuchiwanie się w Ducha Świętego, aby poznać to, co Duch mówi do Kościołów. Synod nie jest jednak – zaznacza Ojciec Święty – parlamentem, nie jest formą badania opinii publicznej. Synod jest wydarzeniem kościelnym i prowadzi go Duch Święty. Jeśli nie ma Ducha, nie będzie Synodu. Dlatego papież Franciszek prosi każdego z nas: „przeżyjmy ten Synod w duchu modlitwy, którą Jezus zanosił do Ojca za swoich uczniów: Aby wszyscy stanowili jedno”.

Ze względu na swój uniwersalny charakter Synod jest podzielony na trzy etapy: lokalny, kontynentalny i powszechny. Pierwszym etapem Synodu jest faza diecezjalna, której uroczyste otwarcie w naszej diecezji nastąpiło w niedzielę 17 października w katedrze warszawsko-praskiej. Uroczystej Mszy Świętej przewodniczył ordynariusz diecezji ks. bp Romuald Kamiński, oraz ks. bp Jacek Grzybowski. Podczas otwarcia drogi synodalnej na szczeblu diecezjalnym powołany został przez Ordynariusza zespół koordynujący prace synodalne w naszej diecezji. W skład zespołu zostali powołani: ks. Andrzej Kuflikowski, pani Ewa Grąbczewska i ks. Rafał Jabłkowski.

Podczas pierwszego – diecezjalnego – etapu drogi synodalnej, Kościół pragnie dotrzeć do tych, którzy są „towarzyszami podróży”, do tych, którzy są na uboczu, na marginesie; pragnie zapytać jak słuchani są ludzie świeccy; jaka jest obecnie przestrzeń dla głosu mniejszości, odrzuconych i wykluczonych; jakie istnieją pośród nas i naszych wspólnot stereotypy; jaki określa nas kulturowy i społeczny kontekst, w którym żyjemy. W trakcie trwania Synodu wszyscy jesteśmy zachęceni do otwartego i odważnego wypowiadania się. Podczas wypełniania synodalnych ankiet i debat synodalnych realizowanych we wspólnotach będzie możliwość opisania, jak inspiruje nas modlitwa i celebracja liturgiczna, jak promować aktywne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii i sprawowaniu funkcji uświęcającej, jaka jest przestrzeń dla sprawowaniu posługi lektora i akolity, w jaki sposób zaangażować się w promowanie sprawiedliwości społecznej, w ochronę praw człowieka. Ogłoszony przez papieża Franciszka Synod o synodalności jest okazją do uświadomienia sobie, gdzie jesteśmy na drodze budowania eklezjalnej wrażliwości, jakie napotykamy trudności, ale też jakie mamy dobre praktyki i doświadczenia.

Dla naszego kościoła diecezjalnego jest to szansa zarówno na ukazanie tego wszystkiego, co nas buduje i otwiera na relację z Bogiem i drugim człowiekiem, jak i na dostrzeżenie problemów wynikających z dynamicznie zmieniającego się środowiska życia naszej diecezji. Dlatego tak ważne jest rzetelne wypełnienie ankiety. Głos z ankiet będzie pomocny zarówno w określeniu właściwych wyzwań stojących przed naszym Kościołem lokalnym jak i dostrzeżenia zadań dla całego Kościoła powszechnego w jego misji głoszenia Ewangelii.

Dokument Synodalny przesłany do wszystkich diecezji świata zawiera wyjaśnienie idei Synodu i wskazuje jak należy realizować poszczególne jego etapy. Na podstawie tego właśnie dokumentu została opracowana ankieta synodalna dla naszej diecezji warszawsko-praskiej. Jej celem jest umożliwienie wszystkim chętnym katolikom naszej diecezji zabranie głosu i sformułowanie odpowiedzi na pytania, które Kościołowi postawił Papież Franciszek. Aby ułatwić to zadanie przygotowaliśmy krótkie vademecum synodalne:

Vademecum

Ankieta

Synod o synodalności

Drogie Siostry i Bracia!

Za kilka dni, 11 czerwca, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, biskupi zebrani na plenarnym zebraniu Konferencji Episkopatu uroczyście ponowią akt poświęcenia Polski Sercu Jezusa. W tym samym dniu zostanie on odnowiony we wszystkich polskich parafiach, które przygotowywały się do tego wydarzenia przez ostatnie miesiące. Chodzi o to, by w tym duchowym wydarzeniu mogła uczestniczyć cała wspólnota Kościoła i „aby wszyscy ludzie, pociągnięci do otwartego Serca Zbawiciela, z radością czerpali ze źródeł zbawienia”.

Symbolem nieskończonej i niepojętej miłości Boga jest przebite włócznią i otwarte Serce wiszącego na krzyżu Zbawiciela. Wobec takiej Miłości nie można przejść obojętnie, trzeba na nią odpowiedzieć. Kult Serca Jezusa wyraża się w pragnieniu, by nasze serca zranione grzechem, ale obmyte i uzdrowione Chrystusową Krwią biły w rytmie Najświętszego Serca Zbawiciela, będącego „gorejącym ogniskiem miłości”. On najpełniej objawił światu miłość, bo nie jest bezwzględnym Sędzią, ale kochającym Ojcem.

Poświęcając się Sercu Jezusowemu, człowiek pozwala do końca przeniknąć się miłością Bożą, na tę miłość odpowiedzieć i nieść ją otaczającemu światu. Dlatego oddanie się Sercu Jezusowemu ma istotny wymiar społeczny i wyraża się w tym co św. Paweł VI i św. Jan Paweł II nazywali budowaniem cywilizacji miłości.

Kult Serca Jezusa prowadzi nas również do zadośćuczynienia i wynagradzania za popełnione grzechy, które zawsze są ranami zadanymi Miłości. Oddawanie czci Najświętszemu Sercu Pana Jezusa związane jest z kultem Miłosierdzia Bożego, na które tak wrażliwy jest współczesny człowiek. Świadczy o tym duchowe doświadczenie świętej Siostry Faustyny Kowalskiej, uformowanej również przez nabożeństwo do Serca Jezusa, tak bardzo żywe w latach jej służby w Kościele.

Historia kultu

Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa ma dawne korzenie, rozpowszechnił się na skutek objawień św. Małgorzaty Marii Alacoque, francuskiej zakonnicy z XVII wieku, podczas których Jezus prosił, aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był świętem poświęconym czci Jego Serca. Liturgiczne święto Boskiego Serca Pana Jezusa ustanowił papież Klemens XIII w 1765 r. jako przywilej dla ówczesnego Królestwa Polskiego oraz Konfraterni Najświętszego Serca Jezusa w Rzymie. Przyczynili się do tego nasi biskupi, wystosowując memoriał do papieża, gdyż na ziemiach polskich kult ten rozwijał się już wcześniej. Na cały Kościół święto to rozszerzył Pius IX w 1856 r., a Leon XIII w 1899 r. dokonał aktu poświęcenia całego rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.

Dokładnie sto lat temu, 3 czerwca 1921 r., po odzyskaniu przez Polskę niepodległości biskupi dokonali aktu poświęcenia Ojczyzny Najświętszemu Sercu Jezusa. Nastąpiło to równocześnie z konsekracją świątyni Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie. Rok wcześniej, 27 lipca 1920 r., w obliczu nawałnicy bolszewickiej zagrażającej Polsce i całej Europie, biskupi zawierzyli nasz naród Bożemu Sercu na Jasnej Górze. W 1932 r. w Poznaniu odsłonięto pomnik „Sacratissimo Cordi – Polonia Restituta”, który został zburzony w 1940 r. i dotąd nie odbudowany.

Po wojnie w 1948 r. w obliczu nasilających się represji, z inicjatywy Prymasa kard. Augusta Hlonda biskupi zachęcili wiernych do osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Jezusowemu, a trzy lata później, 28 października 1951 roku, Prymas Tysiąclecia kardynał Stefan Wyszyński na Jasnej Górze – w obecności niemal miliona wiernych – odnowił akt zawierzenia Polski Sercu Jezusa. Został on ponowiony w 1975 r. Po raz kolejny akt ten został proklamowany w wolnej Polsce 1 lipca 2011 r. w krakowskiej bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa.

O odnowę na polskiej ziemi

Za kilka dni ponowimy akt poświęcenia Najświętszemu Sercu Jezusa, dlatego, że osobiście i zbiorowo pragniemy oddać się w opiekę Bogu, który jest Miłością. W szkole Jezusa, który powiedział o sobie, że jest „cichy i pokornego serca” (Mt 11, 29), pragniemy się uczyć, jak stawiać czoło nowym wyzwaniom, jak podejmować odpowiedzialność za siebie i innych, jak kochać i służyć.

W nawiązaniu do setnej rocznicy poświęcenia narodu polskiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, ponawiamy ten akt w duchu dziękczynienia za dar obecnej od ponad 30 lat wolności, dziękując też za to, że Polska stała się znów pełnoprawnym członkiem wspólnoty europejskich narodów (Unii Europejskiej), co otworzyło nowy etap jej historii.

Mamy przy tym świadomość, że z tej wolności nie zawsze potrafimy właściwie korzystać. Smutkiem napawa fakt, że życie społeczne i polityczne w Polsce naznaczone jest niekończącymi się napięciami, konfliktami, nienawiścią i wrogością, w której trudno się dopatrzyć troski o dobro wspólne. Zagrożona wręcz wydaje się jedność naszej wspólnoty narodowej, dzięki której przetrwaliśmy przez stulecia.

W tej sytuacji, jako naród, społeczeństwo i każdy z nas, dokonajmy rachunku sumienia i prośmy Boga o łaskę nawrócenia. W perspektywie zawierzenia Sercu Jezusa, módlmy się o dar miłości, abyśmy w każdym człowieku – także innym czy myślącym inaczej – potrafili dostrzec brata. Rozmawiajmy językiem miłości, przebaczajmy tym, którzy nas skrzywdzili, nie chowajmy w sercu urazy, pierwsi wyciągając rękę do zgody. Budujmy mosty ponad podziałami, a spory rozwiązujmy w duchu dialogu i pojednania. Nie zapominajmy, że dialog należy do samej istoty chrześcijaństwa. Dajmy dziś temu świadectwo!

Polska rodzina znalazła się w kryzysie, co trzecie małżeństwo się rozpada. W obliczu tych bolesnych faktów prośmy o odnowienie łask sakramentalnych i umocnienie więzi rodzinnych – o przebaczenie i wyrzeczenie się egoizmu rodzącego przemoc. Nie zapominajmy też o potrzebie międzypokoleniowego przekazu wiary, który dziś wydaje się być szczególnie zagrożony.

Jako wspólnota Kościoła zdajemy niełatwy egzamin wiarygodności tak mocno zachwianej wskutek grzechów i ran zadanych braciom i siostrom przez niektórych duchownych. Jesteśmy świadomi, że grzech wykorzystywania seksualnego – jak ostrzegał papież Benedykt XVI – może skutecznie przyćmić blask Ewangelii. W Kościele niezbędny jest proces oczyszczenia, prośby o przebaczenie ze strony skrzywdzonych i otoczenia ich szczególną troską.

Czyńmy świat bardziej ludzkim! W społeczeństwie, które podlega atomizacji wzmocnionej izolacją na skutek pandemii, bolesnej samotności doświadczają starsi, chorzy i niepełnosprawni. Ponadto, kryzys ekonomiczny sprawia, że ludzie biedni stają się jeszcze bardziej ubożsi. Otwórzmy się na nich, nie zapominając, że najsłabsi są „sercem Kościoła”, oni winni być również w centrum zainteresowania każdej ludzkiej społeczności. Znakiem cywilizacji miłości jest też otwartość na ludzkie życie, gdyż każdy człowiek, a szczególnie ten bezbronny i nienarodzony, ma prawo do życia.

Budujmy postawę braterstwa, o co usilnie apeluje papież Franciszek. Czyńmy to zarówno na gruncie polskim jak i międzynarodowym, w duchu przebaczenia i pojednania, czemu Polska dała już dobitne świadectwo w XX stuleciu, inicjując pojednanie z sąsiednimi narodami.

Zdajemy sobie sprawę, że nie ma innej drogi odnowy, jak nawrócenie czyli zwrócenie się do Odkupiciela i Jego zranionego Serca, „przez które stało się nam zbawienie”. Pokornie prosimy Jezusa o przebaczenie i łaskę powrotu do Niego i Jego Ewangelii. Z ufnością powierzamy Mu Kościół i Ojczyznę, nas samych i wszystko, co nas stanowi.

Wpatrzeni w Serce Jezusowe, z serca Wam błogosławimy.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce,
zebrani na 388. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski
Warszawa, dnia 11 marca 2021 roku

List należy odczytać w niedzielę, 6 czerwca 2021 roku

1. Niniejszy dokument powstał w oparciu o wytyczne Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski „Propozycja ujednoliconych wskazań na Wielki Tydzień i Triduum Paschalne 2021 dla duchowieństwa i wiernych Kościoła w Polsce odnośnie do czynności liturgicznych i duszpasterskich w czasie epidemii”.

I. Zasady ogólne

2. Kierując się troską o życie i zdrowie wiernych, uczestniczących w życiu Kościoła, usilnie proszę wszystkich księży proboszczów i rektorów kaplic na terenie diecezji warszawsko-praskiej o bardzo poważne podejście do obowiązujących zasad dotyczących liczby wiernych, którzy w jednym czasie mogą uczestniczyć w nabożeństwach.

3. Obowiązującą wciąż jest dyspensa od niedzielnego i świątecznego uczestnictwa we Mszy św. udzielona 12 marca 2020 r. przez biskupa warszawsko-praskiego i podtrzymana 16 października 2020 r. Mogą z niej skorzystać osoby chore i mające objawy infekcji (np. kaszel, katar, podwyższona temperatura itp.), a także te osoby, które mają uzasadnioną i poważną obawę przed zakażeniem.

4. Ogólna zasada, wyrażona w Katechizmie Kościoła Katolickiego, przypomina, że z obowiązku uczestnictwa w Eucharystii w święta nakazane są zwolnione wszystkie osoby „usprawiedliwione dla ważnego powodu (np. choroba, pielęgnacja niemowląt) lub też otrzymali dyspensę od ich własnego pasterza” (KKK 2181). Ważnym powodem, o którym mówi Katechizm, jest samo zagrożenie, które stwarza epidemia, dlatego osoby, które w dobrze uformowanym sumieniu podejmują decyzję o pozostaniu w domu ze względu na zagrożenie epidemią, są zwolnione przez Kościół z obowiązku świątecznej Eucharystii. Nie dotyczy to jednak osób, które zwalniając się z Eucharystii, nie zwalniają się jednocześnie z innych niekoniecznych spotkań i zgromadzeń.

5. W przypadkach organizowania transmisji liturgii za pomocą mediów internetowych nie należy używać wyrażenia „uczestnictwo w liturgii” w stosunku do osób, które oglądają ją w domach i innych miejscach. Stosownym i bardziej odpowiednim jest określenie „łączność duchowa”. Należy strzec dosłownego i fizycznego rozumienia uczestnictwa w liturgii, aby wszyscy mieli jasność co do różnicy, jaka zachodzi między byciem na zgromadzeniu, a oglądaniem czy słuchaniem go w mediach.

6. Można umożliwić wiernym uczestnictwo w liturgii na zewnątrz kościoła, na wolnym powietrzu. W tym przypadku również należy zachować odpowiednie zasady.

7. Zgodnie ze wskazaniami służb sanitarnych wierni są zobowiązani do zakrywania maską ust i nosa oraz zachowywania odpowiedniego dystansu. Obowiązek zakrywania maską ust i nosa dotyczy również koncelebransów i usługujących. Szafarze powinni także zwrócić szczególną uwagę na zachowanie higieny rąk (po umyciu i odkażeniu rąk należy trzymać je złożone i dotykać nimi tylko tego, co konieczne, unikając dotykania np. złożonymi rękami własnej twarzy w czasie modlitwy).

8. Znak pokoju należy ograniczyć do skłonu głowy. Ten gest wykonuje się w milczeniu lub wypowiada słowa: „Pokój Pański niech zawsze będzie z tobą” albo: „Pokój z tobą”, na co przyjmujący odpowiada: „Amen”. Nie wolno używać formuły: „Pokój nam wszystkim”1.

9. Nie należy udzielać Komunii Świętej pod obiema postaciami, z wyjątkiem kaplic wspólnot zakonnych, w których uczestniczą w liturgii jedynie domownicy.

10. Duszpasterze powinni rozeznać czy można bezpiecznie stosować pokropienia liturgiczne. Pokropienie nie musi mieć charakteru rozbudowanego i nie musi oznaczać dotarcia z wodą do każdego uczestnika liturgii, można np. pokropić lud stojąc w miejscu. Jeśli uzna się, że trzeba zaniechać pokropień, wypada w odpowiednim momencie wykonać nad ludem znak krzyża, używając właściwej modlitwy. Należy zadbać, aby za każdym razem w naczyniu była świeża woda do pobłogosławienia.

11. Procesje Triduum Paschalnego (procesja z Najświętszym Sakramentem w Wielki Czwartek i w Wielki Piątek) powinny one w tym czasie odbywać się w formie skromniejszej, tzn. jedynie z udziałem celebransa i asysty. Wierni powinni zaś pozostać na swoich miejscach.

12. Istnieje możliwość, aby wierni, którzy łączyli się duchowo danego dnia poprzez transmisję, mogli w wyznaczonym czasie, bezpośrednio po zakończeniu transmisji, przyjąć Komunię Świętą w kościele, podchodząc w taki sposób, aby zachować normy bezpieczeństwa.

13. Zezwala się wspólnotom zakonnym, a także kapłanom mieszkającym w Domu Księży Emerytów w Otwocku na celebracje Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek, Liturgii Męki Pańskiej w Wielki Piątek i Wigilii Paschalnej we własnych kaplicach w pełniejszym wymiarze, jeśli zachodzi realna potrzeba i możliwość oraz nie biorą w nich udziału osoby z zewnątrz.

14. Kapłani, przebywający na terenie diecezji warszawsko-praskiej i poddający się izolacji lub kwarantannie, mogą sprawować Eucharystię poza miejscem świętym, w godnym miejscu. Nie mają natomiast możliwości samodzielnego sprawowania, bez udziału wiernych, Liturgii Męki Pańskiej i Wigilii Paschalnej. Kapłanom, będącym w izolacji, pozostaje w tych przypadkach duchowa łączność drogą transmisji.

15. Osoby duchowne nie mogące uczestniczyć w Liturgii Męki Pańskiej są objęte obowiązkiem odmówienia Nieszporów, a ci, którzy nie mogą uczestniczyć w Wigilii Paschalnej mają obowiązek odmówienia sobotniej Komplety oraz Godziny czytań Niedzieli Wielkanocnej. Z tych godzin zwolnieni są jedynie ci, którzy uczestniczą w Liturgii Męki Pańskiej i Wigilii Paschalnej, uczestnictwo zaś powinno być tutaj rozumiane dosłownie i nie oznacza łączności duchowej przez media.

II. Msza Krzyżma

16. Msza Krzyżma z poświęceniem olejów będzie celebrowana w bazylice katedralnej w Wielki Czwartek o godz. 10.00. Do koncelebry zaproszeni są wyłącznie: wyżsi przełożeni męskich wspólnot zakonnych, których domy znajdują się na terenie diecezji warszawsko-praskiej, księża dziekani (lub w zastępstwie dziekana wicedziekan), wyznaczeni imiennie kapłani z instytucji centralnych i seminarium, proboszcz katedry, kapłani obchodzący w tym roku jubileusze 50. i 25. rocznicy święceń prezbiteratu, neoprezbiterzy oraz kapłani, którzy przyjęli święcenia w 2019 r.

17. Po zakończonej Mszy Krzyżma poświęcone oleje zostaną przekazane dziekanom (lub w zastępstwie wicedziekanom), którzy rozdysponują je poszczególnym parafiom. Dla umocnienia jedności prezbiterium warszawsko-praskiego usilnie prosi się księży dziekanów, aby w najbliższym czasie zorganizowali oni spotkanie wszystkich kapłanów z dekanatu, połączone z modlitwą. Wypada również w tym czasie przekazać poświęcone oleje.

III. Msza Wieczerzy Pańskiej

18. Z racji duszpasterskich, zezwala się na odprawienie drugiej Mszy św. w godzinach wieczornych, a w razie konieczności także Mszy św. w godzinach rannych2. W tym przypadku ołtarz obnaża się jedynie po ostatniej Mszy św. Nie można powtarzać procesji do kaplicy adoracji. Wypada również, aby główną Mszę Wieczerzy Pańskiej, po której odbywa się przeniesienie Najświętszego Sakramentu, koncelebrowali wszyscy kapłani, nawet jeśli celebrowali już Mszę św. o innej porze.

19. Obrzęd obmycia nóg, który zawsze jest opcjonalny, należy w tym roku pominąć.

20. Tam, gdzie względy sanitarne pozwalają na poprowadzenie procesji, można ją urządzić, przechodząc do kaplicy adoracji w uproszczonej formie, bez udziału wiernych.

21. W okresie pandemii w tym dniu kapłanom wyjątkowo zezwala się na odprawienie Mszy św. bez udziału ludu, jeśli zachodzi taka konieczność3.

IV. Wielki Piątek

22. Ze względu na wymowę Liturgia Męki Pańskiej powinna być tylko jedna. Racje duszpasterskie oraz aktualna sytuacja sprawiają, że należy zatroszczyć się, aby w tym dniu sprawowane były nabożeństwa pasyjne: droga krzyżowa i Gorzkie Żale. Rozpoczyna się również nowenna przed świętem Miłosierdzia Bożego, którą można połączyć z Koronką do Miłosierdzia Bożego. Wypada zatem wcześniej podać wiernym godziny poszczególnych nabożeństw i zachęcić do udziału tych, którzy nie będą uczestniczyć w Liturgii Męki Pańskiej. Na zakończenie nabożeństwa wierni mogą oddać cześć krzyżowi, można też sprawować obrzędy Komunii Świętej (jak podczas liturgii tego dnia).

23. Doroczna zbiórka ofiar na Boży Grób w Jerozolimie w tym roku odbywa się na całym świecie tradycyjnie w Wielki Piątek.

24. Liturgię Męki Pańskiej sprawuje się jak zwykle według schematu podanego w Mszale rzymskim, uwzględniając następujące wskazania wynikające z panującej epidemii:

a) W modlitwie powszechnej po wezwaniu 9-tym należy dołączyć wezwanie wraz z oracją końcową, zatwierdzone dla Polski przez Kongregację Kultu Bożego w 2020 r. (podane w załączniku).

b) Zalecana jest pierwsza forma wniesienia krzyża i odsłonięcie jego ramion w prezbiterium.

c) Podczas adoracji krzyża tylko przewodniczący może dokonać oddania czci przez pocałunek. Pozostali adorują krzyż przez podejście i przyklęknięcie lub skłon, z zachowaniem odpowiedniej odległości między uczestnikami. Należy pouczyć wiernych, by nie całowali krzyża.

d) Jeśli celebracja jest transmitowana, to z myślą o osobach łączących się z domów, celebrans na zakończenie adoracji powinien podnieść krzyż i tak go trzymać przez pewien czas w milczeniu, aby wierni mogli oddać duchowo cześć krzyżowi.

e) Należy pozostawić krzyż i świece w prezbiterium, aby wierni mogli adorować krzyż z właściwej odległości. W okresie epidemii zakazuje się adoracji przez ucałowanie i dotykanie.

25. Po zakończeniu Liturgii Męki Pańskiej zaleca się, aby trwała dłuższa adoracja Najświętszego Sakramentu przy Grobie Pańskim. W obecnej sytuacji umożliwi to wiernym modlitwę oraz refleksję nad dokonanym na krzyżu dziełem zbawienia. Decyzję o adoracji pozostawia się roztropnemu rozeznaniu proboszcza parafii.

V. Wielka Sobota

26. Tradycyjne błogosławienie pokarmów może zostać zorganizowane tylko pod pewnymi warunkami:

a) Zalecane jest, aby pobłogosławienie pokarmów odbywało się poza świątynią np. na placu przed kościołem lub terenie przykościelnym (otwartej przestrzeni).

b) Należy wyznaczyć konkretne godziny, kiedy odbywać się będzie pobłogosławienie i wcześniej poinformować o nich wiernych (np. o pełnych godzinach, co pół godziny, co 15 minut itp.), aby nie było sytuacji, że stoją i czekają oni dłuższy czas na zewnątrz.

c) Na zakończenie należy zachęcić do indywidualnej adoracji Najświętszego Sakramentu przy Grobie Pańskim.

27. W ciągu dnia należy umożliwić wiernym udział w adoracji Najświętszego Sakramentu przy Grobie Pańskim.

VI. Wigilia Paschalna

28. Wigilię Paschalną należy sprawować w bazylice katedralnej i kościołach parafialnych. Z racji pandemii liturgia ta może być również sprawowana w kościołach rektorskich.

29. W przygotowaniu Wigilii Paschalnej należy uwzględnić następujące wskazania:

a) Liturgia zaczyna się na zewnątrz kościoła, bądź na progu świątyni wyłącznie w otoczeniu najbliższej asysty.

b) Tam, gdzie nie rozpala się ogniska, do poświęcenia ognia można użyć znicza lub zwykłej świecy (ale nie paschalnej).

c) Poświęcenie wody i pokropienie można pominąć, jeśli jest to konieczne lub wskazane dla bezpieczeństwa sanitarnego.

30. W liturgii chrzcielnej zawsze należy zachować odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych. Chrzty dorosłych katechumenów, po uzyskaniu zgody biskupa warszawsko-praskiego, mogą być sprawowane z zachowaniem środków ostrożności co do kontaktu bezpośredniego.

VII. Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

31. Procesję rezurekcyjną należy tak zorganizować, aby nie naruszyć wymagań sanitarnych. Może się ona odbyć wewnątrz świątyni. Roztropnej ocenie duszpasterzy pozostawia się decyzję o procesji na zewnątrz świątyni w skromniejszej formie, ale pod warunkiem przestrzegania przepisów sanitarnych. Można też zrezygnować z procesji, wtedy przy śpiewie oraz biciu w dzwony przenosi się Najświętszy Sakrament z Grobu Pańskiego na ołtarz w prezbiterium.

32. W związku z ograniczeniami co do liczby wiernych uczestniczących w liturgii, w Niedzielę Zmartwychwstania, Poniedziałek Wielkanocny oraz w II Niedzielę Wielkanocną można zwiększyć liczbę Mszy św., korzystając z uprawnienia do binacji i trynacji. W parafiach, gdzie zaistniałaby potrzeba kwadrynacji, należy o tym fakcie powiadomić Kurię Warszawsko-Praską.

Na owocne przeżywanie czasu Triduum Paschalnego z serca wszystkim błogosławię.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Czcigodni Kapłani,
Osoby Życia Konsekrowanego,
Drodzy Diecezjanie,

W ubiegły czwartek, papież Franciszek mianował nowego biskupa pomocniczego dla naszej diecezji w osobie księdza Jacka Grzybowskiego. Obok biskupa Marka będzie On wsparciem
i pomocą w posłudze apostolskiej w naszym kościele lokalnym.

W ponad milionowej diecezji Warszawsko-Praskiej „żniwo Pańskie” jest wielkie, dlatego
z miłością i troską przyjmijcie biskupa nominata Jacka, by pełen mocy Ducha Świętego służył posługą biskupią wiernym, niósł im Chrystusa, dawał o Nim świadectwo swoją wiarą
i prowadził do Niego przykładem.

Biskup nominat przyjmie święcenia biskupie w katedrze warszawsko-praskiej dnia 19 grudnia 2020 roku. O szczegółach tej uroczystości poinformujemy w oddzielnym komunikacie.

Polecam biskupa Jacka modlitwom duchowieństwa i wiernych oraz zawierzam całą naszą diecezję opiece Matki Bożej Łaskawej.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski