Wielebni Księża,
Drodzy Diecezjanie,

Św. Mateusz apostoł i ewangelista przekazał nam dwa opisy dokonanego przez Chrystusa Pana rozmnożenia chleba.

Relację z drugiego wydarzenia (Mt 15,32-37) rozpoczynają słowa: …żal mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze… Czyż nie chwyta nas za serce troska i wrażliwość Chrystusa na głód i zmęczenie Jego słuchaczy? A przecież taki właśnie jest Bóg – nieustannie zatroskany o nasze codzienne, najbardziej podstawowe potrzeby. Ucząc Modlitwy Pańskiej Jezus zachęcał do ufności, że nasze błaganie o chleb powszedni zostanie zaspokojone.

Uczniowie martwili się … Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba żeby nakarmić takie mnóstwo? … My także w tym roku przeżywaliśmy niepokój, że wiosenna susza a następnie obfite deszcze pierwszych tygodni lata nie pozwolą cieszyć się plonami; że epidemia koronawirusa zaburzy rolniczy kalendarz.

Tym serdeczniej winniśmy dziękować Bożej Opatrzności za owocne żniwa, za błogosławieństwo towarzyszące pracy rolników, sadowników i hodowców, dzięki którym wszyscy możemy cieszyć się dostatkiem żywności.

Okazją do tego dziękczynienia będą nasze Diecezjalne Dożynki,
które będziemy przeżywać w niedzielę, 30 sierpnia 2020 roku.

Odbędą się w parafii św. Jana Chrzciciela i św. Stanisława BM w Stanisławowie.
Centralną częścią uroczystości będzie Msza święta dziękczynna za plony i pracę rolników Diecezji Warszawsko-Praskiej, celebrowana o godzinie 11.00.

Ze względów sanitarnych nie są planowane dodatkowe wydarzenia plenerowe.
Nie odbędzie się także konkurs na wieńce dożynkowe.
Zapraszamy do modlitewnej łączności we wszystkich parafiach naszej Diecezji.

Z pasterskim błogosławieństwem

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Mając na uwadze, że teren powiatów wołomińskiego i otwockiego został ogłoszony jako strefa zagrożona dodatkowymi obostrzeniami w związku z pandemią COVID 19, Władza Diecezjalna Warszawsko-Praska przypomina i zobowiązuje wszystkich duchownych oraz pracowników świeckich, odpowiedzialnych za zdrowie i bezpieczeństwo wiernych, do rygorystycznego stosowania i przestrzegania norm sanitarnych w Diecezji Warszawsko–Praskiej.

W szczególności obliguje się do troski o higienę rąk, zapewnienia i udostępnienia płynów dezynfekujących wiernym w pomieszczeniach kościelnych, bezwzględnego stosowania maseczek przez uczestników nabożeństw i wszystkich przebywających w budynkach i pomieszczeniach parafialnych (obowiązek ten dotyczy również kapłanów, którzy nie sprawują Mszy Świętej, a podejmują inne czynności duszpasterskie w danej chwili). Usilnie zaleca się przyjmowanie Komunii Świętej w formie podania jej przez szafarza na dłoń wiernego.

Kontestowanie zaleceń sanitarnych władz świeckich i kościelnych, lub negowanie bądź minimalizowanie zagrożenia pandemią, stanowi wyraz braku odpowiedzialności za dobro wiernych powierzonych naszej duszpasterskiej pieczy i sprzeciwia się wprost posłuszeństwu Biskupowi.

Ks. dr Dariusz Szczepaniuk
Kanclerz Kurii

Warszawa, dnia 9 sierpnia 2020 r.

Słowo pasterskie na XIX Niedzielę Zwykłą,
zapowiadające obchody stulecia Cudu nad Wisłą

Wielebni Duszpasterze,
Czcigodne Osoby Życia Konsekrowanego,
Umiłowani Diecezjanie,

już za kilka dni będziemy przeżywać wielkie rocznice, związane z historyczną bitwą, zwaną Bitwą Warszawską, a dla bardzo wielu naszych Rodaków był to Cud nad Wisłą. Bolszewicy uciekający z pola walki, napotkanym ludziom, z wielkim przejęciem i trwogą, opowiadali o ukazaniu się Bożej Matki.

Te wyjątkowo doniosłe wydarzenia miały miejsce na terenie obecnej diecezji warszawsko-praskiej. To na tym terenie znajduje się Ossów, Radzymin, Kobyłka, Wólka Radzymińska, Rembertów, warszawski Kamionek, Mińsk Mazowiecki i wiele innych miejscowości, które upamiętniono w związku z 1920 rokiem. Jako diecezja warszawsko-praska mamy szczególny obowiązek dbałości o tamte wydarzenia.

Ojciec św. Jan Paweł II, który odwiedził diecezję w 1999 roku i modlił się na cmentarzu w Radzyminie oraz przed katedrą praską, powierzył diecezji szczególną troskę i pamięć o bohaterach, wydarzeniach i miejscach związanych z 1920 rokiem.

Po modlitwie na cmentarzu w Radzyminie wyznał: „Chociaż na tym miejscu najbardziej wymowne jest milczenie, to przecież czasem potrzebne jest także słowo. I to słowo chcę tu pozostawić. Wiecie, że urodziłem się w roku 1920, w maju, w tym czasie, kiedy bolszewicy szli na Warszawę. I dlatego noszę w sobie od urodzenia wielki dług w stosunku do tych, którzy wówczas podjęli walkę z najeźdźcą i zwyciężyli, płacąc za to swoim życiem. Tutaj, na tym cmentarzu, spoczywają ich doczesne szczątki. Przybywam tu z wielką wdzięcznością, jak gdyby spłacając dług za to, co od nich otrzymałem”. Na zakończenie wszystkich nas pobłogosławił.

* * *

Wróćmy do Słowa Bożego, które przed chwilą usłyszeliśmy. Widzimy jak tego Bożego błogosławieństwa nam ciągle potrzeba. Wyraża się ono w bliskości Boga, który pragnie być blisko nas, a właściwie to my pragniemy być jakby zanurzeni w Nim samym. Takiej bliskości Boga doświadczy prorok Eliasz. Był świadkiem i jednocześnie doświadczał wielu wyjątkowych okoliczności – gwałtowności burzy, trzęsienia ziemi, niszczących płomieni ognia, ale dopiero wtedy, kiedy odczuł łagodny powiew wiatru zrozumiał – Bóg jest blisko. Przysłuchując się temu opowiadaniu odczuwamy tęsknotę za ciszą, za zewnętrznym spokojem, a szczególnie za wewnętrznym ładem.

Jak wielkie są dary, które otrzymujemy dzięki naszej wierze, doświadczył św. Piotr. We fragmencie odczytanej dzisiaj Ewangelii ujrzeliśmy Apostoła, który przeżywa swoje wzloty i upadki. Wiara pozwoliła jemu wyjść z łodzi i stąpać po powierzchni jeziora, ale kiedy przyszło zwątpienie, cały pogrążył się w wodach. „Czemu zwątpiłeś, człowiecze małej wiary?” Te słowa Chrystusa Pana są dla nas aż nadto wymowne. Z całych sił dbajmy, pielęgnujmy, naszą wiarę i o to samo dbajmy dla naszych bliźnich. Tego uczy nas dzisiaj Apostoł Paweł w liście skierowanym do wiernych w Rzymie. To jego mocne w słowach wyznanie „Wolałbym być pod klątwą i odłączonym od Chrystusa dla zbawienia braci moich”.

Dzisiejsza katecheza o wierze, o pragnieniu życia w bliskości Boga i o tym, że żyjemy także dla innych, będąc dla nich potrzebni i za nich odpowiedzialni – tak bardzo bliska jest naszym rozważaniom o wydarzeniach sierpnia 1920 roku. Te same wartości były, są dzisiaj i będą w przyszłości fundamentem w budowaniu Królestwa Bożego na ziemi i kształtowania cywilizacji miłości.

* * *

Czy zdajemy w pełni sobie sprawę z tego, co się w sierpniu i kolejnych miesiącach pamiętnego, 1920 roku, wydarzyło na naszych ziemiach? Dopiero co – w listopadzie 1918 roku cieszyliśmy się odzyskaniem niepodległości, chociaż jeszcze spore części przyszłej II Rzeczypospolitej były w trakcie toczonych walk o wolność, a już od 15 lutego 1919 roku musieliśmy, jako naród, podjąć zmagania z bolszewicką Rosją. Nasi bracia i siostry stanęli wtedy do walki – nie tylko o uchronienie Ojczyzny przed kolejnym zaborem – ale dla ocalenia wszystkich tych wartości, które rodzą się z przyjęcia Ewangelii – nauki Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela. Z perspektywy czasu łatwiej ocenić te wydarzenia, a uczą one nas, że danina krwi polskiej uratowała zarówno nasz naród, jak i inne narody europejskie, a może postawiła zaporę przed urzeczywistnieniem strasznych zamiarów wszechświatowej rewolucji bolszewickiej. Niestety, wiele państw przyklasnęło temu wszystkiemu, by bolszewicki pożar ogarnął Europę i świat.

* * *

Wielka rocznica zwycięstwa dobra nad złem przypomina nam o potrzebie wyrażenia przez nasze pokolenie wdzięczności Bogu, Matce Bożej i ludziom.

Dzisiaj – na wzór wielkiej modlitwy nowennowej z sierpnia 1920 roku – cała nasza diecezja począwszy od dnia 5 sierpnia trwa na modlitwie, łącząc się z naszymi przedstawicielami, którzy idą w 37. Praskiej Pielgrzymce Rodzin na Jasną Górę. Nowennę zakończy nocna adoracja Najświętszego Sakramentu, która będzie zorganizowana w każdej parafii z 14 na 15 sierpnia.

Szczególną cześć pragniemy oddać Matce Bożej Łaskawej, Patronce Warszawy i Strażniczce Polski. To do niej lud Warszawy zanosił gorące i pełne ufności modły o ocalenie Stolicy i Polski od kolejnej niewoli, upraszając zwycięstwo. Ku jej czci została ufundowana przez naszą wspólnotę diecezjalną i tych, którzy poczuwają się do wdzięczności wobec Matki Zbawiciela dostojna statua Matki Bożej Łaskawej, Patronki Warszawy i Strażniczki Polski. Znajdzie ona swoje miejsce w pobliżu nowej świątyni w parafii św. Jana Pawła II w Radzyminie.

* * *

Umiłowani Diecezjanie i Goście. Wprawdzie przez pośrednictwo wielu mediów jest przekazywany nasz diecezjalny program obchodów 100. rocznicy Bitwy Warszawskiej – Cudu nad Wisłą, pozwólcie, że krótko powtórzę w tym liście nasze zamiary.

Obchody rozpoczniemy już 13 sierpnia, uroczystą Mszą św. o godz. 18.00 pod przewodnictwem kard. Kazimierza Nycza, naszego metropolity, w kościele Matki Bożej Zwycięskiej na Kamionku, w miejscu, skąd (po odprawieniu Mszy św.) wyruszyły na front oddziały młodzieży akademickiej i gimnazjaliści wraz z ks. Ignacym Skorupką.

Dnia następnego, 14 sierpnia, Msza św. polowa o godz. 17.00 przy pomniku w Wólce Radzymińskiej (gmina Nieporęt), w miejscu bitwy i ukazania się Matki Bożej. Mszy św. będzie przewodniczył i kazanie wygłosi bp Marek Solarczyk, nasz biskup pomocniczy.

Tego samego dnia zbierzemy się jeszcze na modlitwę i złożenie wieńców o godz. 21.00 w Ossowie, przy krzyżu ustawionym w miejscu śmierci ks. Skorupki.

Uroczystości centralne zaplanowane są na 15 sierpnia. Po modlitwach porannych przy krzyżu upamiętniającym śmierć ks. Skorupki i złożeniu wieńców będziemy uczestniczyć w uroczystej Mszy św. o godz. 9.30 przy kaplicy w Ossowie, pod przewodnictwem i z homilią ks. abp. Stanisława Gądeckiego, Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, który również ukoronuje Obraz Matki Bożej z tutejszej kaplicy i odmówi akt zawierzenia Maryi.

Tego samego dnia w Radzyminie o godz. 17.00, na cmentarzu, gdzie pochowani są oficerowie i żołnierze polegli w Bitwie Warszawskiej, Mszy św. przewodniczyć będzie i okolicznościowe kazanie wygłosi abp. Wojciech Polak, Prymas Polski.

W niedzielę, 16 sierpnia spotykamy się w Radzyminie, w parafii Św. Jana Pawła II. Podczas Mszy św. o godz. 12.00. nastąpi odsłonięcie i poświęcenie figury Matki Bożej Łaskawej, Patronki Warszawy i Strażniczki Polski

Nasze kilkudniowe dziękczynienie zakończymy dnia 17 sierpnia 2020 r. w Mińsku Mazowieckim, w parafii Narodzenia NMP. Uroczystej Mszy św. o godz. 18.00 będzie przewodniczył abp. Salvatore Pennacchio, Nuncjusz Apostolski w Polsce, a okolicznościowe kazanie wygłosi bp Marek Solarczyk. To tutaj po zwycięskiej batalii zatrzymał się ze swoimi oddziałami gen. Józef Haller, aby podziękować Bogu za otrzymane łaski i za zwycięstwo. Uczynił to przed obrazem Matki Bożej Anielskiej, która od tej chwili zaczęła być nazywana Matką Bożą Hallerowską. Obraz ukoronowano w 2000 roku. Przewodniczył wtedy uroczystościom kard. Józef Glemp, Prymas Polski i pierwszy ordynariusz naszej diecezji bp Kazimierz Romaniuk.

Umiłowani Siostry i Bracia. Niech nasze serca będą pełne wdzięczności wobec niezmierzonej hojności Boga w Trójce Świętej Jedynego i Matki Zbawiciela.

Tak jak przed stu laty wzywaliśmy orędownictwa św. Andrzeja Boboli, bł. Władysława z Gielniowa, tak i dzisiaj – wzbogaceni o nowych świętych i błogosławionych Patronów; szczególnie św. Jana Pawła II i św. Faustynę – wypraszajmy potrzebne łaski dla nas samych i umiłowanej Ojczyzny. Amen.

Z pasterskim błogosławieństwem i modlitwą

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Do odczytania na Mszach Świętych w najbliższą niedzielę 9 sierpnia.

NOWENNA D0 MATKI BOŻEJ ŁASKAWEJ
W INTENCJI OJCZYZNY
W 100. LECIE CUDU NAD WISŁĄ
W DZIELE DUCHOWEGO PIELGRZYMOWANIA NA JASNĄ GÓRĘ

Drodzy Diecezjanie i wszyscy wierzący zatroskani o naszą Umiłowaną Ojczyznę!

W dniach 100. rocznicy Bitwy 1920 roku, pragniemy wypełnić testament Św. Jana Pawła II, który wzywał nas do szczególnej troski o podtrzymanie pamięci i zachowanie wielkiego dziedzictwa Cudu nad Wisłą. Odnawiając naszą Wiarę, wyrażając naszą Miłość do Ojczyzny zachęcam do podjęcia dzieła modlitwy: Nowenny do Matki Bożej Łaskawej.

Program duchowy jest włączony w dzieło 37. Pieszej Praskiej Pielgrzymki Rodzin, która w warunkach trwającej epidemii będzie odbywała się w bardzo wyjątkowej formie. Trasę do jasnogórskiego sanktuarium pokona tylko grupa księży z biskupem Markiem, a wszyscy pielgrzymi są zaproszeni do duchowego pielgrzymowania i włączenia się w dzieło Nowenny poprzez indywidualne praktyki lub łącząc się ze Wspólnotą wierzących w parafiach naszej diecezji warszawsko-praskiej.

W dniach 5-14 sierpnia będą rozważane kolejne tajemnice wiary i przeżywane bogate formy modlitewne. Stosowne materiały zostaną przekazane księżom proboszczom na kapłańskiej stronie internetowej naszej diecezji, a dodatkowe treści Nowenny będą zamieszczane sukcesywnie na stronie internetowej i profilu facebookowym Praskiej Pielgrzymki.

Zapraszam wszystkich do włączenia się w dzieło modlitwy, a księży proboszczów proszę o umożliwienie wiernym każdego dnia: uczestnictwa we Mszy Świętej z przywołaną intencją za Ojczyznę, adoracji Najświętszego Sakramentu, wspólnej modlitwy różańcowej (przynajmniej z rozważaniem jednej części Różańca Świętego) i innych form modlitewnych. Wyjątkowym znakiem łączności w duchowej trosce o intencje zawierzane podczas Nowenny i w ramach Praskiej Pielgrzymki mogą stać się wieczorne Msze Święte, po zakończeniu których odbędzie się adoracja Najświętszego Sakramentu, modlitwa różańcowa, a zwieńczeniem czasu modlitwy będzie Apel Jasnogórski.

Potwierdzeniem naszej wspólnej troski o obfite owoce dzieła Nowenny do Matki Bożej Łaskawej będą kościoły nowennowe, w których przez cały dzień będą podejmowane indywidualne i wspólnotowe dzieła modlitewne. Na zakończenie dnia, podczas wieczornej Mszy Świętej i Apelu Jasnogórskiego będą powierzane Bogu intencje pod przewodnictwem biskupa. O duchowe zaangażowanie w kościołach nowennowych szczególnie proszę wszystkich pątników, którzy staną się przewodnikami wspólnot w tych wyjątkowych doświadczeniach wiary w naszej diecezji.

Kościoły nowennowe:
– 5 sierpnia – Parafia Narodzenia Pańskiego w Warszawie;
– 6 sierpnia – Parafia Miłosierdzia Bożego w Ząbkach;
– 7 sierpnia – Parafia katedralna Św. Michała i Św. Floriana w Warszawie;
– 8 sierpnia – Parafia Najczystszego Serca NMP w Warszawie;
– 9 sierpnia – Parafia Św. Antoniego w Mińsku Mazowieckim;
– 10 sierpnia – Parafia Św. Jana Kantego w Legionowie;
– 11 sierpnia – Parafia MB Królowej Polski w Otwocku-Kresach;
– 12 sierpnia – Parafia MB Częstochowskiej w Wołominie;
– 13 sierpnia – Parafia konkatedralna Bożego Ciała w Warszawie.

Modlitwy apelowe w dniu 14 sierpnia będą włączone w uroczystości przy Krzyżu ks. Ignacego Skorupki na polach Ossowa. Proszę, aby zwieńczeniem naszych duchowych starań w naszych parafiach była całonocna adoracja Najświętszego Sakramentu z 14 na 15 sierpnia. Niech wstawiennictwo Matki Bożej wyjedna nam obfitość Łask i doprowadzi do Zwycięstwa tajemnic Boga w naszej Ojczyźnie.

Na owocne przeżywanie tego czasu z serca błogosławię.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Zaleca się Księżom Proboszczom podanie niniejszego komunikatu

do wiadomości wiernych w niedziele: 26 lipca lub 2 sierpnia 2020 roku

Wielebni Księża,
Drodzy Bracia i Siostry,

Zbliżają się uroczystości 100-lecia Cudu nad Wisłą – Bitwy Warszawskiej 1920 Roku.

Mamy nadzieję, że dane nam będzie godnie upamiętnić to wielkie historyczne wydarzenie, którego dalekosiężnymi skutkami i błogosławionymi owocami możemy cieszyć się po dzień dzisiejszy. Nie bez przyczyny Bitwę Warszawską uznano za jedną z przełomowych w dziejach świata. Jakie byłyby losy Europy i Ojczyzny, gdyby Armia Czerwona nie została zawrócona – trudno dziś wyrokować, ale z pewnością byłaby to historia inna niż ta, która ukształtowała naszą tożsamość.

Choć ze względu na wciąż zmieniającą się sytuację sanitarno-epidemiologiczną nie wiemy, jaki będzie ostateczny przebieg odbywających się na naszym terenie oficjalnych państwowych i diecezjalnych uroczystości, nie zaniedbujemy przygotowania duchowego. Ono zrodzi najpiękniejsze i najtrwalsze owoce.

Wobec zbliżającej się nawały wojsk sowieckich Biskupi polscy w liście pasterskim z 7 lipca 1920 roku wzywali: „Módlmy się̨ więc, trwajmy na modlitwie i wymódlmy ojczyźnie naszej triumf i zwycięstwo”.

W dniu 31 lipca 1920 roku, metropolita warszawski, kardynał Aleksander Kakowski wzywał: „W chwili tak poważnej, jaką obecnie przeżywa naród polski, dla pokrzepienia ducha i wzmocnienia serc wiernych, na ubłaganie pomocy z Nieba, której Bóg nigdy nie skąpił proszącym o nią̨, ufny w przyczynę̨ bł. Andrzeja Boboli, patrona Polski, i bł. Władysława z Gielniowa, patrona Warszawy, zarządzam nabożeństwa błagalne za wstawiennictwem tych błogosławionych naszych ziomków”.

W swojej homilii przed katedrą warszawsko-praską, Św. Jan Paweł II mówił: „To zwycięstwo było poprzedzone żarliwą modlitwą narodową. Episkopat Polski zebrany na Jasnej Górze poświęcił cały naród Najświętszemu Sercu Jezusa i oddał pod opiekę Maryi Królowej Polski. Myśl nasza kieruje się dzisiaj ku tym wszystkim, którzy pod Radzyminem i w wielu innych miejscach tej historycznej bitwy oddali swoje życie, broniąc Ojczyzny i jej zagrożonej wolności. Myślimy
o żołnierzach, oficerach, myślimy o Wodzu, o wszystkich, którym zawdzięczamy to zwycięstwo po ludzku. Wspominamy, między innymi bohaterskiego kapłana Ignacego Skorupkę, który zginął niedaleko stąd, pod Ossowem. Dusze wszystkich poległych polecamy Miłosierdziu Bożemu.
O wielkim „Cudzie nad Wisłą” przez całe dziesiątki lat trwała zmowa milczenia – jak już powiedział ksiądz biskup. Na nową diecezję warszawsko – praską Opatrzność Boża niejako nakłada dzisiaj obowiązek podtrzymywania pamięci tego wielkiego wydarzenia w dziejach naszego Narodu i całej Europy, jakie miało miejsce po wschodniej stronie Warszawy”.

Wypełniając testament Św. Jana Pawła II dla naszej diecezji, pielęgnując historyczne dziedzictwo i podejmując duchową troskę o naszą Ojczyznę zapraszamy do włączenia się
w dzieło modlitwy Nowenny Pompejańskiej. Przez 54 dni będziemy modlili się o Boże błogosławieństwo dla naszej Ojczyzny i wypraszali potrzebne łaski dla rozwoju dzieł Bożych przez wstawiennictwo Matko Bożej. Rozpoczniemy 23 czerwca i włączymy się we wspólne dzieło modlitwy, jakie zakończy się 15 sierpnia. Zapraszamy osoby indywidualne, rodziny, grupy formacyjne i wspólnoty parafialne.

Zgodnie z zasadami, jakimi kieruje się Nowenna Pompejańska, dni od 23 czerwca do 19 lipca będą poświęcone błagalnej części nowenny, zaś dni od 20 lipca do 15 sierpnia – części dziękczynnej.

Kładę nam wszystkim na sercu to modlitewne dzieło, zapraszam do jego podjęcia i na jego realizację z serca błogosławię.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Korzystając z informacji na stronie parafii Matki Bożej Pompejańskiej w Warszawie,przypominamy:

Nowenna Pompejańska obejmuje:
3 nowenny błagalne (3 x 9 dni = 27 dni)
3 nowenny dziękczynne (3 x 9 dni = 27 dni).

Całość trwa więc 54 dni. Codziennie odmawiamy cały różaniec, tzn. trzy jego części – radosną, bolesną i chwalebną. Tajemnice Światła dodane zostały jako czwarta część różańca przez św. Jana Pawła II i nie są obowiązkowe przy odmawianiu Nowenny Pompejańskiej.

Przez wszystkie dni Nowenny Pompejańskiej modlimy się w jednej, codziennie tej samej, jasno sprecyzowanej intencji. Różaniec powinien być odmawiany w pełnym skupieniu. Czas tej modlitwy poświęcamy wyłącznie Matce Bożej Pompejańskiej.

Przez pierwsze 27 dni odmawiamy błagalną część nowenny pompejańskiej, przez kolejne 27 dni – część dziękczynną.

Modlitwa powinna przebiegać w następujący sposób:

1. Czynimy znak krzyża
2. Przed rozpoczęciem każdej z trzech części różańca przedstawiamy intencję, jaką zanosimy do Matki Bożej Pompejańskiej, a następnie wypowiadamy słowa: Ten Różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca Świętego.
3. Rozpoczynamy modlitwę różańcową od modlitw początkowych różańca: Wierzę w Boga, Ojcze nasz, 3 x Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu – modlitwy te odmawiamy tylko przed pierwszą częścią różańca.
4. Odmawiamy kolejne 3 części różańca (radosną, błagalną, chwalebną) – 15 dziesiątek – nie musimy mówić wszystkich bez przerwy.
5. Po ukończeniu trzech części różańca mówimy modlitwę do Matki Bożej Pompejańskiej, odpowiednio błagalną (przez pierwsze 27 dni) lub dziękczynną (przez kolejne 27 dni).
6. Po odmówieniu trzech części różańca wraz z odpowiednią modlitwą odmawiamy Pod Twoją Obronę oraz trzy razy z ufnością wypowiadamy błagalne słowa: Królowo Różańca Świętego, módl się za nami!
7. Całą modlitwę kończymy znakiem krzyża.

Modlitwa błagalna:

Pomnij, o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój Różaniec i przez upodobanie, jakie okazujesz dla Twej świątyni w Pompejach, wysłuchaj mnie dobrotliwie. Amen.

Modlitwa dziękczynna:

Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie. Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się do Ciebie. Amen.

KOMUNIKAT

Warszawa, 3 czerwca 2020 roku

Wielebni Księża Proboszczowie
Parafii i Ośrodków duszpasterskich DW-P,

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację epidemiologiczną, zalecam, aby Księża Proboszczowie zorganizowali procesję Bożego Ciała do czterech ołtarzy na terenie przykościelnym. Nie powinny one odbywać się między parafiami.

Przygotowanie uroczystości i przebieg liturgii wymagają zachowania wszystkich zaleceń sanitarnych (dystans społeczny oraz zasłanianie twarzy).

Usilnie zachęcam, aby w tym dniu umożliwić wiernym adorację Najświętszego Sakramentu
w formie prywatnej.

Na godne i radosne przeżycie Uroczystości Bożego Ciała z serca błogosławię.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Warszawa, 29 maja 2020 roku

W związku z nadal panującą epidemią koronawirusa, uwzględniając nowe możliwości uczestniczenia w liturgii i mając na uwadze potrzebę ochrony życia i zdrowia ludzkiego, przedłużam dyspensę od obowiązku uczestnictwa w niedzielnej i świątecznej Mszy Świętej, udzieloną 12 marca 2020 roku, do odwołania:

• osobom chorym lub mającym objawy infekcji
• wszystkim wiernym, którzy czują obawę przed zarażeniem.

Wiernych, którzy skorzystają z dyspensy zachęcam do łączności duchowej ze wspólnotą poprzez transmisje w środkach społecznego przekazu.

Po wprowadzeniu czwartego etapu znoszenia obostrzeń w kościołach i innych miejscach kultu od soboty 30 maja przestaje obowiązywać limit osób.

Nadal obowiązkowe jest:

• zasłanianie ust i nosa przez wiernych w kościołach
• zachowanie dystansu społecznego (odległość 2 metrów z wyjątkiem rodzin i osób wspólnie mieszkających ze sobą)
• zachowanie wszelkich norm służących bezpiecznemu i godnemu udzielaniu Komunii Świętej oraz właściwej troski o naczynia wykorzystywane w liturgii (obowiązek dezynfekowania rąk przez udzielających Ciało Pańskie przed i po zakończeniu obrzędu)

Nowe przepisy umożliwiają nam również powrót do przynajmniej częściowej pracy z grupami modlitewnymi i zespołami parafialnymi, przy zachowaniu obowiązujących norm sanitarnych.

Szczegółowe informacje dotyczące organizacji Bożego Ciała będą opublikowane w przyszłym tygodniu.

Błogosławię wszystkim Diecezjanom i polecam w modlitwie.

+ Romuald Kamiński
Biskup Warszawsko-Praski

Watykan, 4 maja 2020 r.

Na stulecie urodzin
Świętego Papieża Jana Pawła II
18 maja 2020 r.

18 maja upłynie 100 lat od urodzin papieża Jana Pawła II w małym polskim mieście Wadowice. Polska, którą trzy sąsiednie mocarstwa – Prusy, Rosja i Austria – podzieliły między siebie i okupowały przez ponad sto lat, po pierwszej wojnie światowej odzyskała niepodległość. Było to wydarzenie budzące wielkie nadzieje, ale domagające się także wielkich wysiłków, ponieważ organizujące się na nowo państwo ciągle odczuwało nacisk obydwu mocarstw – Niemiec i Rosji. W tej sytuacji opresji, ale przede wszystkim nadziei, wzrastał młody Karol Wojtyła, który niestety bardzo wcześnie stracił swą matkę, brata, a na koniec także ojca, któremu zawdzięczał swoją głęboką i gorącą pobożność. Młodego Karola pociągały szczególnie literatura i teatr, dlatego po uzyskaniu matury zaczął najpierw studiować te dwa przedmioty.

„Aby uchronić się przed wywózką na przymusowe roboty do Niemiec, jesienią roku 1940 zaczął pracę jako robotnik fizyczny w kamieniołomie, związanym z fabryką chemiczną Solvay” (por. Jan Paweł II, Dar i tajemnica, s. 12). „Jesienią roku 1942 podjął ostateczną decyzję wstąpienia do krakowskiego Seminarium Duchownego, które arcybiskup Krakowa Sapieha potajemnie zorganizował w swej rezydencji. Już jako fabryczny pracownik rozpoczął z pomocą starych książek studiowanie teologii, tak że 1 listopada 1946 mógł otrzymać święcenia kapłańskie” (por. tamże, s. 15). Teologii uczył się jednak nie tylko z książek, ale także poprzez doświadczenie konkretnej ciężkiej sytuacji, w której znajdował się on sam i jego kraj. Jest to poniekąd charakterystyczne dla całego jego życia i działalności. Studiuje książki, ale zawarte w nich pytania stają się treścią, którą przeżywa i której dogłębnie doświadcza. Tak też dla niego jako młodego biskupa – od 1958 roku biskupa pomocniczego, a od 1964 roku arcybiskupa Krakowa – Sobór Watykański II stanowi szkołę całego jego życia i pracy. Pojawiające się doniosłe pytania, przede wszystkim wiążące się z tak zwanym Schematem XIII – późniejszą Konstytucją Gaudium et spes – były jego osobistymi pytaniami. Wypracowane na soborze odpowiedzi wskazały mu drogę jego pracy jako biskupa, a później jako papieża.

Gdy kardynał Wojtyła 16 października 1978 roku został obrany Następcą Świętego Piotra, Kościół znajdował się w sytuacji dramatycznej. Obrady soborowe przedstawiano na forum publicznym jako spieranie się o samą wiarę, która w ten sposób wydawała się pozbawiona swego charakteru nieomylnej i nienaruszalnej pewności. Tak na przykład pewien bawarski proboszcz sytuację tę scharakteryzował w następujących słowach: „Na koniec wpadliśmy w błędną wiarę”. To poczucie, że nic już nie jest pewne, że wszystko można kwestionować, podsycał jeszcze sposób przeprowadzania reformy liturgii. Na koniec wydawało się, że także w liturgii można wszystko tworzyć samemu. Paweł VI energicznie i zdecydowanie doprowadził do końca sobór, jednak po jego zakończeniu stawał przed coraz trudniejszymi problemami, które na koniec postawiły pod znakiem zapytania sam Kościół. Socjologowie porównywali w tamtym czasie sytuację Kościoła z sytuacją Związku Sowieckiego pod rządami Gorbaczowa, w którym w procesie poszukiwania niezbędnych reform rozpadł się na koniec cały potężny wizerunek państwa sowieckiego.

Tak więc na nowego papieża czekało w istocie zadanie po ludzku niemal niewykonalne. Już na pierwszy rzut oka okazało się jednak, że Jan Paweł II budził nowe zachwycenie się Chrystusem i Jego Kościołem. Najpierw jego słowa na rozpoczęcie pontyfikatu, zawołanie: „Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!” Ten ton charakteryzował zresztą cały jego pontyfikat i uczynił go wyzwalającym odnowicielem Kościoła. Stało się tak dlatego, że nowy papież pochodził z kraju, w którym recepcja soboru była pozytywna. Decydujące było nie powątpiewanie we wszystko, lecz radosna odnowa wszystkiego.

W 104 wielkich podróżach duszpasterskich papież przemierzył cały świat i wszędzie głosił Ewangelię jako radosną nowinę, wyjaśniając w ten sposób także swój obowiązek opowiadania się za dobrem, za Chrystusem.

W 14 encyklikach na nowy sposób ukazywał wiarę Kościoła i jego ludzkie nauczanie. Nieuniknione więc było to, że wywołał sprzeciw w Kościołach Zachodu, które były przepełnione wątpliwościami.

Dzisiaj istotne wydaje mi się wskazywanie na właściwe centrum, z perspektywy którego należy odczytywać przesłanie zawarte w jego różnych tekstach. Centrum to sugestywnie odsłoniła nam wszystkim godzina jego śmierci. Papież Jan Paweł II zmarł w pierwszych godzinach ustanowionego przez niego święta Miłosierdzia Bożego. Pozwólcie mi najpierw dołączyć tutaj małą osobistą uwagę, która ukazuje nam coś ważnego dla zrozumienia istoty i postępowania tego papieża. Jan Paweł II był od początku pod dużym wrażeniem orędzia krakowskiej zakonnicy Faustyny Kowalskiej, która przedstawiała miłosierdzie Boże jako istotne centrum całej chrześcijańskiej wiary i pragnęła ustanowienia jego święta. Po konsultacjach papież przewidział na nie Białą Niedzielę. W sprawie stosowności tej daty, przed podjęciem ostatecznej decyzji, poprosił jednak o opinię Kongregację Nauki Wiary. Daliśmy odpowiedź negatywną, ponieważ uważaliśmy, że takiej wielkiej, starej i pełnej treści daty jak Biała Niedziela nie należy obciążać nowymi ideami. Dla Ojca Świętego przyjęcie naszego „nie” z pewnością nie było łatwe. On jednak zrobił to z całą pokorą i przyjął również nasze drugie „nie”. Na koniec sformułował propozycję, która Białej Niedzieli pozostawia jej historyczne znaczenie, ale w jej pierwotną treść wprowadza miłosierdzie Boże. Często zdarzały się takie przypadki, w których wywierała na mnie wrażenie pokora wielkiego papieża, rezygnującego ze swych ulubionych idei, gdy nie było na nie zgody urzędowych organów, o którą zgodnie z klasycznym porządkiem należało je prosić.

Gdy Jan Paweł II wydał ostatnie tchnienie na tym świecie, było akurat po pierwszych nieszporach święta Miłosierdzia Bożego. Rozjaśniło to godzinę jego śmierci: światło miłosierdzia Bożego rozbłysło nad jego konaniem jako krzepiące orędzie. W swojej ostatniej książce Pamięć i tożsamość, która ukazała się prawie w przeddzień jego śmierci, papież raz jeszcze po krótce przedstawił orędzie Bożego miłosierdzia. Wskazuje w niej, że siostra Faustyna zmarła jeszcze przed okropieństwem drugiej wojny światowej, ale przekazała już odpowiedź Pana na te potworności. „Zło nie odnosi ostatecznego zwycięstwa! Tajemnica paschalna potwierdza, że ostatecznie zwycięskie jest dobro; że życie odnosi zwycięstwo nad śmiercią; że nad nienawiścią tryumfuje miłość” (s. 62).

Papieżowi przez całe życie chodziło o to, aby obiektywne centrum wiary chrześcijańskiej – naukę o zbawieniu – subiektywnie przyjąć za swoje i uzdalniać innych do jego przyjęcia. Dzięki zmartwychwstałemu Chrystusowi miłosierdzie Boże jest przeznaczone dla każdego. Mimo iż to centrum chrześcijańskiej egzystencji jest nam darowane tylko w wierze, ma ono jednocześnie znaczenie filozoficzne, bo skoro miłosierdzie Boże nie jest faktem, to musimy radzić sobie z takim światem, w którym ostateczna przeciwwaga dobra wobec zła nie jest rozpoznawalna. Ostatecznie poza tym obiektywnym historycznym znaczeniem każdy musi wiedzieć, że miłosierdzie Boże okaże się na koniec silniejsze od naszej słabości. W tym miejscu należy odnajdywać wewnętrzną jedność orędzia Jana Pawła II i zasadnicze intencje papieża Franciszka: wbrew spotykanej niekiedy opinii Jan Paweł II nie jest moralnym rygorystą. Ukazując istotne znaczenie Bożego miłosierdzia, daje on nam możność przyjęcia stawianych ludziom moralnych wymogów, mimo iż człowiek nigdy nie zdoła im w pełni sprostać. Nasze moralne wysiłki podejmujemy w świetle Bożego miłosierdzia, które dla naszej słabości okazuje się uzdrawiającą mocą.

Gdy papież Jan Paweł II umierał, Plac św. Piotra był pełen ludzi, przede wszystkim młodych, którzy chcieli po raz ostatni spotkać się ze swym papieżem. Nigdy nie zapomnę chwili, w której arcybiskup Sandri podał wiadomość o odejściu papieża. Nie zapomnę przede wszystkim chwili, w której wielki dzwon św. Piotra ogłosił tę wiadomość. W dniu pogrzebu Ojca Świętego można było zobaczyć mnóstwo plakatów z napisem „Santo subito”. Było to wołanie, które płynęło ze spotkania z Janem Pawłem II ze wszystkich stron. I nie tylko na Placu św. Piotra, ale w różnych kręgach intelektualistów dyskutowano nad nadaniem Janowi Pawłowi II tytułu „Wielki”.

Słowo „święty” wskazuje na sferę Bożą, a słowo „wielki” na wymiar ludzki. Zgodnie z zasadami Kościoła świętość ocenia się na podstawie dwóch kryteriów: heroiczności cnót i cudu. Obydwa te kryteria są ściśle ze sobą związane. Bowiem pojęcie „cnoty heroicznej” oznacza nie jakiś sukces olimpijski, ale fakt, że w danym człowieku i przez niego widoczne jest to, co nie ma źródła w nim samym, lecz jest tym, co działanie Boga ukazuje w nim i przez niego. Chodzi tu nie o moralne współzawodnictwo, lecz o rezygnację z własnej wielkości. Chodzi o to, że człowiek pozwala Bogu działać w sobie i w ten sposób uwidaczniać przez siebie działanie i moc Boga.

To samo odnosi się do kryterium cudu. Również tutaj nie chodzi o to, że dzieje się coś sensacyjnego, lecz o to, że uzdrawiająca dobroć Boga staje się widoczna w sposób przekraczający ludzkie możliwości. Święty jest człowiekiem otwartym, którego przenika Bóg. Święty to ktoś otwarty na Boga, to człowiek przeniknięty Bogiem. Świętym jest ten, kto nie koncentruje uwagi na sobie, ale sprawia, że widzimy i rozpoznajemy Boga. Celem procesów beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego jest właśnie zbadanie tego zgodnie z normami prawa. W odniesieniu do Jana Pawła II obydwa te procesy zostały przeprowadzone ściśle według obowiązujących reguł. Stoi on więc teraz przed nami jako ojciec ukazujący nam miłosierdzie i dobroć Boga.

Trudniejsze jest poprawne zdefiniowanie pojęcia „wielki”. W ciągu prawie dwutysiącletniej historii papiestwa tytuł „Wielki” przyjął się tylko w odniesieniu do dwóch papieży: do Leona I (440 – 461) i do Grzegorza I (590 – 604). Słowo „wielki” ma u obydwu wydźwięk polityczny, ale w tym sensie, że dzięki sukcesom politycznym ukazuje się coś z tajemnicy samego Boga. Leon Wielki w rozmowie z wodzem Hunów Attylą przekonał go do oszczędzenia Rzymu, miasta apostołów Piotra i Pawła. Bez broni, bez władzy wojskowej czy politycznej, mocą swego przekonania do wiary zdołał straszliwego tyrana namówić do oszczędzenia Rzymu. W walce ducha z władzą, duch okazał się silniejszy. Grzegorz I nie odniósł żadnego podobnie spektakularnego sukcesu, ale mimo to potrafił kilka razy ocalić Rzym przed Longobardami – również on, przeciwstawiając władzy ducha, odnosił zwycięstwo ducha.

Gdy zestawiamy historię tych dwóch papieży z historią Jana Pawła II, podobieństwo jest niezaprzeczalne. Także Jan Paweł II nie dysponował żadną siłą militarną ani władzą polityczną. W lutym 1945 roku, przy naradzaniu się nad przyszłym kształtem Europy i Niemiec, ktoś zwrócił uwagę, że trzeba też uwzględnić opinię papieża. Stalin zapytał wtedy: „Ile dywizji ma papież?” Oczywiście nie miał żadnej. Ale moc wiary okazała się siłą, która na koniec w roku 1989 wytrąciła z równowagi sowiecki system siły i umożliwiła nowy początek. Nie ulega wątpliwości, że wiara papieża stanowiła istotny element w przełamaniu sił. I z pewnością także tutaj widoczna jest owa wielkość, która ujawniła się w przypadku Leona I i Grzegorza I.

Pytanie, czy w tym przypadku przydomek „wielki” przyjmie się czy nie, pozostawmy otwarte. Prawdą jest, że w Janie Pawle II uwidoczniły się nam wszystkim moc i dobroć Boga. W czasie, kiedy Kościół na nowo cierpi z powodu naporu zła, jest on dla nas oznaką nadziei i otuchy.

Drogi Święty Janie Pawle II, módl się za nami!

Benedykt XVI

Warszawa, 13 maja 2020 r.

Mając na uwadze obecną sytuację epidemiologiczną w Polsce i na świecie podjęliśmy decyzję o przeniesieniu II oraz III Sesji Plenarnej Synodu Młodych Diecezji Warszawsko-Praskiej na późniejsze terminy. W związku z tym zmianie ulega także data zakończenia Synodu.

Na dzień dzisiejszy zamknięcie Synodu Młodych Diecezji Warszawsko-Praskiej planowane jest w dniu 18 września 2021 roku, w liturgiczne wspomnienie św Stanisława Kostki.

Prace Synodalne w czasie obostrzeń dotyczących możliwości spotkań będą prowadzone w formie on-line.

Sekretariat Synodu poinformuje również o zmianach dotyczących Sesji Synodalnych i związanych z nim zadaniach, gdy tylko pozwolą na to przepisy państwowe.

+ Marek Solarczyk
Biskup Pomocniczy
Wikariusz Generalny